Af Fofftig
Jichtenswann bi Fru un Mann,
fangt de Wehdaags an,
so mit Fofftig geiht dat los,
Folen worden miteens groot,
dat knackt in de Gelenken,
man deit sik swoor bi´n Denken,
in´n Dööts schrumpt männig Zell,
dat pieren Knee un Ell,
Tähnen blinken ut´n Glas,
ok de Huut wordt bilütten blass,
sülvst de Hoor wordt grau,
Foot- un Fingernogel rauh,
inne Ohren kuum noch Krach,
stiefweg laat de Sehknööv nach,
avends is man nich mehr fit,
dat Öller föhlt man ok in´n Tritt,
oftins sünd de Quanten kolt,
ohn Krückstock fehlt de Halt,
good is bloot to mojer Letzt,
in´n Öller wordt man nich mehr hetzt,
un man denkt heel schadenfroh,
anner Lüüd geiht jüst ok so.
© Horst Rehmann 21.08.2018